Politiemissie Basta
Ring, ring …
‘Met Cohen.’
‘Hallo Job, hoe gaat het?’
‘Met wie spreek ik?’
‘Met Barack, Barack Obama. Je hebt toch wel eens van mij gehoord? Ik ben sinds een jaartje president van de Verenigde Staten.’
‘Natuurlijk heb ik daar wel eens van gehoord. Maar hoe kom je aan mijn nummer en waarom bel je mij midden in de nacht?’
‘Je nummer heb ik van Mark.’
‘Mark?’
‘Ja, Mark Rutte. Hij is jullie prime minister. Aardige gast. Die zul je toch wel kennen?’
‘Natuurlijk ken ik Mark! Waarom heeft hij mijn nummer aan jou gegeven?’
‘Nou, dat komt zo. Ik sprak Mark laatst op een of andere top meeting. En hij zei dat ik een beetje druk op jou moest uitoefenen als ik die Nederlandse Politieagenten in Afghanistan wil hebben. Voor die politiemissie. Alleen maar opbouwen en trainen natuurlijk he. Dus ik denk kom, ik bel die Job gewoon zelf even. Lijkt me een fijne vent, burgemeester geweest van Amsterdam, mooie stad en zo. Daar komen we samen vast wel uit.’
‘Sorry Barack, maar daar kan ik je niet mee helpen. Wij van de Partij van de Arbeid zijn zo niet te beïnvloeden. Jullie hebben dat ook met Wouter geprobeerd en dat is ook niet gelukt.’
‘Wouter?’
‘Ja Wouter Bos, mijn voorganger.’
‘Sorry Job, nooit van gehoord. Doet er ook niet toe. Maar je weet dat wij jullie steun hard nodig hebben. De internationale gemeenschap kan die opbouwmissie niet afmaken zonder de hulp van de Nederlanders.’
‘Nou Barack, dan ben je bij mij aan het verkeerde adres. Ik heb jou wel door. Het gaat jullie niet om die politieagenten. Het gaat jullie om die 125 militairen die meegaan voor de bescherming. Die infanteristen wil je stiekem offensief inzetten. En dat is voor de PvdA niet bespreekbaar.’
‘Job, ik merk onmiddellijk dat ik het met een briljant politicus te doen heb. Je hebt me door. Terwijl ik nog zo gezegd heb dat Hillary onze diepere bedoelingen geheim moest houden. Met die WikiLeaks kun je niemand meer vertrouwen tegenwoordig. Enfin, een ras politicus als jij kijkt daar natuurlijk dwars doorheen.’
‘Precies Barack, met mij valt niet te spotten!’
‘ OK Job. Ik geef het toe. Het gaat ons om die 125 infanteristen die meegaan voor de bescherming. Die willen we bij een geheime missie gaan gebruiken. Dat is net dat beetje extra wat we nodig hebben. Samen met die 130.000 Amerikaanse gevechtssoldaten en de 30.000 andere militairen die daar meevechten, kunnen die 125 man van jou net het verschil maken.
‘Ik dacht het niet Barack!’
‘Maar Job, met z’n allen kunnen we de Taliban definitief verslaan, maar niet zonder die Hollanders. Jij hebt de sleutel tot succes! En bedenk eens wat voor deuren dat opent in de toekomst. Over een paar jaar hebben we weer een secretaris generaal nodig voor de VN of voor de NATO. Fantastische, goed betaalde banen waarbij het om ‘polderen’ gaat. Jou naar ik begrepen heb op het lijf geschreven. Wie weet. Wat ik maar zeggen wil: je verhoogd je internationale geloofwaardigheid hiermee geweldig. Begrijp je?’
‘Sorry Barack, maar dat doen wij niet bij de PvdA. Wij zijn niet omkoopbaar en recht door zee.’
‘Recht door zee? Wat betekend dat? Wil je soms liever mariniers leveren of schepen? Er is toch geen zee in Afghanistan?’
‘Vergeet dat recht door zee maar Barack. Maar ik doe het niet. Nada, niente, nothing. Geen stiekeme Nederlandse gevechtsmissies meer in Afghanistan. Daar leent de PdvA zich niet voor, Basta!’
‘Maar Job, je weet wat dat betekent! Geen 125 Nederlandse gevechtssoldaten in het noorden van Afghanistan. Dan kunnen we het wel vergeten. Dan is het voorbij met de missie, met ISAF. De Talban zal overwinnen! Dat kan toch niet je bedoeling zijn.’
‘Barack het spijt me. Maar als dat de consequentie is, dan moet dat maar. Ik weet dat jullie er zonder die 125 Nederlandse infanteristen niet uitkomen. Maar dat is wat ik mijn kiezers beloofd heb. Geen stiekeme vechtmissies meer. En daar ben ik heel transparant in. Wij van de PvdA doen daar niet aan mee. Wij hebben wat tegen oorlogen… en ook tegen Mark! Tot ziens Barack, groeten aan Hillary en succes met je oorlogen. Ik ga weer slapen. ’
‘Mijn vrouw heet Michelle, geen Hillary… .’
‘tuut, tuut, tuut…’
Met een fijn gevoel werd Job Cohen op de dag van het Afghanistan debat ’s morgens wakker. Hij had iets leuks gedroomd, maar wist niet meer precies wat. Maar vandaag heeft hij het gevoeld dat hij de hele wereld weer aan kan. Zelfs die misselijke Mark die hem al maanden dwars zit. Hij weet het zeker. Die politiemissie, daar gaan wij bij de PvdA niet eens over nadenken. Wie maalt er per slot van rekening binnen zijn partij over een geloofwaardig standpunt over defensiezaken. Niemand toch zeker. Heerlijk, die Amerikanen die eindelijk weet weten wie de baas is in Nederland. Heerlijk, om eindelijk weer eens zo’n principieel standpunt in te kunnen nemen. Geloofwaardigheid, idealisme, laat die gekke Jolande Sap zich daar maar mee bezigheiden. Komt hem mooi uit. Zal ze nog genoeg last mee krijgen tijdens de provinciale staten verkiezingen. Ha, ha, ha. Zal hem niet overkomen. Net als het laten vallen van de regering Balkenende zal dit hem zeker weer in de peilingen een paar zeteltjes opleveren. Electoraal een prima dossier dat Afghanistan. En daar gaat het om. Basta!
Frans Matser
fransmatser@hotmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten